Z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu jestem związana od bardzo wielu lat, od chwili, gdy jako uczennica klasy maturalnej IV LO, weszłam po raz pierwszy do Collegium Novum. Tam, na drugim piętrze, mieścił się gabinet ówczesnego doktora Bogdana Walczaka, który konsultował olimpijczyków – takich jak ja – przed finałami Olimpiady Literatury i Języka Polskiego. Konsultował na tyle skutecznie, że otrzymałam indeks poznańskiej polonistyki jako laureatka tychże zawodów.
Zostałam studentką, później doktorantką pierwszego rocznika studium doktoranckiego WFPiK i tak dalej, aż do stanowiska i tytułu profesora. W ciągu blisko czterdziestu lat otrzymałam od mojego Uniwersytetu bardzo wiele. Po pierwsze szansę rozwoju w inspirującym i przyjaznym środowisku – najpierw polonistów poznańskich, później – z czasem – wśród znawców literaturoznawstwa i slawistyki w kraju i za granicą. Zrozumiałam, jak ważne są naukowe kontakty, dyskusje, a na pewnym etapie także opieka i wsparcie Mistrza. Miałam szczęście: spotkałam na swojej drodze wspaniałych uczonych, którym bardzo wiele zawdzięczam. Wymienienie ich wszystkich przekroczyłoby ramy, jakie wyznaczyło mi Życie Uniwersyteckie na potrzeby tego tekstu, wspomnę więc tylko swoją znakomitą Promotorkę, prof. Sewerynę Wysłouch oraz Mentora, prof. Józefa Tomasza Pokrzywniaka. Od pani profesor uczyłam się akademickiej dydaktyki, rzetelności w badaniach i naukowego myślenia. Od Tomka: zarządzania, umiejętności rozwiązywania problemów, a nade wszystko pozytywnego myślenia niezależnie od okoliczności.
Mam wiele powodów, by czuć wdzięczność wobec Uczelni, która pozwoliła mi spełnić marzenia o pracy wśród książek i – co więcej – zainspirowała także inne kierunki mego rozwoju. Dzisiaj przyszedł czas i pojawiła się okazja, by tę wdzięczność okazać, oddając choć cząstkę tego, co dostałam. Pytanie tylko, czy mam dość umiejętności i kompetencji, by zadaniu temu podołać. Ośmielę się twierdzić, że tak. Dlaczego?
Mam doświadczenie niezbędne dla zarządzania uczelnią, zdobyłam je podczas pełnienia rozmaitych funkcji a także na studiach MBA w zakresie zarządzania uczelnią. Byłam opiekunką grupy, roku, koła naukowego, kieruję Zakładem Semiotyki Literatury oraz Wydziałowym Zespołem Badawczym Literatury Dziecięcej, pełniłam funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Filologii Polskiej do spraw nauki. Kierowałam Wydziałem Filologii Polskiej i Klasycznej jako dziekan, wreszcie zostałam prorektorem do spraw studenckich. Zajmowałam się edukacją na poziomie ogólnopolskim jako przewodnicząca Komisji Edukacji Komitetu o Literaturze PAN, pełniłam tez funkcję wiceprzewodniczącej tego Komitetu.
Cały artykuł dostępny na uniwersyteckie.pl
Tekst: prof. Bogumiła Kaniewska
