W IV wieku w Kościele pojawiła się tendencja do historyzacji wydarzeń z życia Jezusa Chrystusa, czyli próbowano „dopasować” konkretną datę do konkretnego wydarzenia z Jego życia. Dotyczyło to także święta narodzin Jezusa Chrystusa. Najstarszy dowód na istnienie święta Bożego Narodzenia znajduje się u rzymskich kronikarzy z 354 roku.
Natomiast dużym problemem jest ustalenie daty świętowania Bożego Narodzenia w dniu 25 grudnia. Ewangelie mówią o narodzeniu Jezusa w Betlejem, ale nie określają precyzyjnie daty tego wydarzenia. Ewangelia według św. Łukasza opisuje to wydarzenie tak: „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie” (Łk 2, 10-12). Natomiast Jan Ewangelista pisze: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1, 14). Słowem jest Syn Boży, Jezus Chrystus.
Najbardziej prawdopodobna hipoteza przyjęcia tej daty przez chrześcijan odnosi się do tradycji rzymskich cesarzy, którzy chcieli, aby oddawano im boską cześć. Rzymski cesarz Aureliusz w roku 275 ustanowił nowe święto: Natale Solis Invicti – narodziny niezwyciężonego boga słońca. Cesarz rozkazał, aby obchodzono je 25 grudnia. W Rzymie był to moment zimowego przesilenia dnia i nocy. Noc ustępowała dniowi – światłu. Słońce, które było już tak słabe i wydawało się, że przegra z nocą (skracające się zimowe dni do 25 grudnia), nagle zaczyna zwyciężać (po 25 grudnia dni stają się coraz dłuższe). Kult niezwyciężonego słońca, wskazujący także na cesarza, zyskał w pogańskim Rzymie wielką popularność.
Przeczytaj cały tekst na Uniwersyteckie.pl: Ks. prof. Dariusz Kwiatkowski. Uroczystość Bożego Narodzenia