Korzystając z teleskopu SOAR, będącego częścią Obserwatorium Cerro Tololo w Chile, astronomowie kierowani przez dr Toniego Santana-Ros’a z Uniwersytetu w Alicante i Instytutu Nauk Kosmicznych Uniwersytetu w Barcelonie, obserwowali odkrytą 12 grudnia 2020 r. planetoidę 2020 XL5, w celu wyznaczenia jej orbity oraz rozmiaru. Wyniki potwierdzają, że 2020 XL5 to drugi ziemski trojańczyk, oraz że jest on największy z dotychczas znalezionych - ma średnicę około 1.2 kilometra. Wyniki badań opublikowano w Nature Communications.
Planetoidy trojańskie, czyli towarzyszące Ziemi i krążące wokół Słońca po tej samej orbicie co nasza planeta, mogą zawierać prymitywny materiał, którego początki sięgają narodzin Układu Słonecznego. Mogą także stać się idealną bazą do zaawansowanej eksploracji Układu Słonecznego (może okazać się, że jest do nich łatwiej dotrzeć niż na Księżyc), a nawet być potencjalnym źródłem zasobów.
- Dane z SOAR pozwoliły nam przeprowadzić pierwszą analizę fotometryczną obiektu, ujawniając, że 2020 XL5 jest prawdopodobnie planetoidą typu C o rozmiarze większym niż jeden kilometr – mówi dr Toni Santana-Ros, który obronił doktorat z badań planetoid na Wydziale Fizyki UAM i do dziś współpracuje z uczelnią.
- Planetoidy typu C zawierają dużo związków węgla i są drugim najczęstszym typem planetoid w Układzie Słonecznym - wyjaśnia dr Dagmara Oszkiewicz z Instytutu Obserwatorium Astronomiczne UAM, współautorka artykułu. - Część z nich została powiązana z prymitywnymi meteorytami zawierającymi wodę, część z cząstkami pyłu międzyplanetarnego, a część nie ma analogów wśród kolekcji meteorytów na Ziemi, co oznacza, że nie znamy ich dokładnego składu mineralogicznego – dodaje naukowczyni.
Badania pokazały, że planetoida 2020 XL5 nie pozostanie na zawsze planetoidą trojańską. Pozostanie stabilna na swojej pozycji przez co najmniej kolejne 4000 lat, ale w końcu zostanie zaburzona grawitacyjnie i ucieknie, by dalej wędrować w kosmosie.
Szczegółowe informacje na temat badań nad 2020 XL5, przygotowane przez naukowców z Obserwatorium Astronomicznego UAM, znajdują się w załączniku.
Artykuł na temat badań opublikowano w Nature Communications: https://www.nature.com/articles/s41467-022-27988-4
Ilustracja: CTIO/NOIRLab/NSF/AURA/J. da Silva/Spaceengine
